Ве замолувам да останам анонимена, бидејќи ако мојот сопруг дознае дека сум ти пишал, нема да има живот за мене. Не дека сега има… Се омажив за Данчо затоа што останав бремена. Тој не беше човекот за кој сонував, но кога забременив, немаше каде да оди. И јас не бев жената што ја сакаше за сопруга, но тој не се осмели да му се спротивстави на својот татко. Старецот му рекол дека мора да го срка изметот, а ако не се ожени со мене, ќе се откаже од него и ќе го лиши од наследството.
Затоа Данчо ме мразеше и уште од првиот ден од нашиот заеднички живот јасно стави до знаење кој е главен дома. Наместо првата брачна ноќ и бакнежи, добив тупаница во забите. И оттогаш е така.
Дали поради тоа што ме тепаше додека бев бремена или нешто друго – не знам, родив осакатено дете. Наместо да ме смири, сопругот ми се закани дека ќе не убие и двајцата ако се врати дома со овој изрод. И јас го сакав момчето – што ако беше болен, нели беше нашето месо и крв? Но, Данчо беше категоричен. Ги потпишав документите и го оставив моето бебе во дом за деца на кои им е потребна посебна грижа. Плачев со месеци, не ми останаа солзи, а очите како да ми пресушија со очите.
Вториот пат не можев да забременам – уште една причина зошто мојот сопруг не може да ме издржи. За да не го нервирам, тивка сум како мравка. Дури и газам со прсти, да не скрши нешто случајно. Затоа што ако се налути, тешко ми е. Без разлика дали сум виновена или не, тој наоѓа причина да ме удри. Знаеш ли колку пати му се молев на небото да умрам и да ги прекине моите страдања? Минатата недела мојот сопруг ме претепа затоа што не му го исправ омилениот џемпер на време. И тој ден за да не јадам котек пак решив да го исушам на радијатор – демек за побрзо. Да, но заборавив на него додека се обидував да готвам и чистам на време, заборавив.
Се сетив само кога го осетив мирисот на изгореници. Го фатив, но имаше пруги по целата должина од перките на електричниот радијатор. Додека се прашував како ќе се оправдам овој пат, Данчо си дојде дома. Не можев да го сокријам џемперот. Така ме најде – сред соба, стегајќи ја облеката, чекајќи ја казната. Веднаш знаеше што е работата и се заколна грдо. Првото нешто што му паднало во очи е кабел. Го зграпчи и почна да ме тера со него постојано викајќи: „Кучко валкана, дали намерно го направи тоа? Ќе ме изнервираш, а!“
Со секој удар чувствував како врвката ми потонува во кожата и ја одвлекува. Ги кренав рацете за да ја заштитам барем главата, но и Данчо ме удираше низ нив. И кога ме фати за коса и ме одвлече на подот, треперев од страв бидејќи мислев дека овој пат ќе ме убие. Меѓутоа, тој ме удри неколку пати и си замина.
Лежев на подот, облеана во крв и нечистотија, и се молев на Господ да ме однесе дома. Но, тој повторно не ме слушна. Сигурно грешам многу што го оставив детето, па моите барања не стигнуваат до него. Не знам до кога ќе трае ова, немам веќе сила. Се почесто размислувам дали да се фрлам под воз или да го закачам јажето? Зошто овој живот е пострашен од смртта за мене? Што да правам?
