“Мамо, зошто плачеш?” – ја запрашало малото момче неговата мајка.
“Затоа што сум жена?” – му одговорила таа.
“Не разбирам” – љубопитно ја погледнало детето.
Неговата мајка само го прегрнала и рекла “И никогаш нема да разбереш.”
Подоцна го запрашало татка си: “Зошто мама плачеше без причина? ”
“Сите жени плачат без причина” – рекол татко му и тоа било сè што успеал да каже.
Малото момче пораснало и станало маж, но сеуште се прашувал зошто жените плачат.
Конечно го прашал Господ: “Господи, зошто жените плачат толку лесно?
Господ одговорил:
“Кога ја создадов жената, таа мораше да биде посебна. И направив рамена доволно силни за да ја преземе тежината на целиот свет, а и покрај тоа доволно нежни за да даваат подршка. И дадов внатрешна сила да го издржи раѓањето на детете и исто така отфрлањето кое многу пати доаѓа од нејзините деца.
И дадов цврстина, која и овозможува да продолжува напред, кога другите се откажуваат и да се грижи за своето семејство, дури и при болест и исцрпеност, без да се жали.
И дадов чувствителност да ги сака своите деца без оглед на сè и покрај сите околности, дури и кога детето ќе го ранат многу.
И дадов моќ да му помогне на мажот до неа да ги надмине грешките и ја создадов од неговото ребро за да го заштити неговото срце.
И дадов мудрост за да знае дека добриот сопруг никогаш не би ја повредил својата жена, но повремено ја тестира нејзината сила и нејзината одлучност за да биде до него непоколебливо.
И конечно и дадов солза, под која да се засолни. Ова е нејзино единствено право, за да го користи секогаш кога има потреба.
