Во договор со сопругата, се спремиле едно утро и тргнале накај манасирот Острог, а слушнал дека луѓето зборуваат дека кој оди кај Св. Василиј на поклонување, има големи искушувања. Но, не верувал во тоа. Брачните парови кои си дале завет пред Бога, веруваат дека нивните врски се посилни и потешко раскинливи.
Благословот од црковен брак го почувствувал и јунакот на оваа интимна исповед, кој после посетата на манастирот Острог ги започнал своите први чекори кон православната духовност.
Случката со која се сретнал при првата посета на манастирот во Острог нема да ја заборави, а оставила прекрасно влијание врз него и неговата сопруга. Со оглед на тоа дека одеднаш тргнал во црквен живот, почитувајќи ги духовните правила скоро секое по ред и пропис, длабоко верува дека не пропуштил ништо. Уплатиле превоз во една агенција со минибус и утредента со синот тргнале на пат кон Острог.
Што повеќе се доближувале кон манастирот, сопругата и синот се повеќе се расправале. Како минибусот се доближувал до планината, расправијата била се посилна.
Влегувајќи во горниот манастир и бакнувајќи ги моштите на Св. Василиј, се помолил за здравје. Три пати се враќал внатре, незнаејќи зошто.
Кога влегол третиот пат видел неколку луѓе како се молат, се тргнал до ѕидот и чекал да заврши молитвата. По завршувањето сите си отишле, а тогаш очекувал да поразговара со монахот.
Слабиот и висок монах прво го прашал нешто што го оставило без зборови…. „Дали вие сте венчани во црква?“
Главниот јунак на оваа приказна останал вкочанет и збунет, а размислувајќи во себе помислил дека се исполнил до сега, но сфатил дека тој и сопругата не се венчани во црква. Како можел тоа да го испушти ни самиот не бил свесен.
Веднаш се договорил со сопругата за венчавка штом ќе стигнат во Белград. Првиот ден по враќањето отишол да закаже венчавка во црква.
Во тоа време биле Петровските пости, па морале да го почекаат нивниот крај за да се венчаат.
На закажаното време, првата недела по постите, младенците се нашле со кумовите и почнала светата венчавка. После тој чин, наредните месеци претставувале најубав период од нивниот заеднички живот. Во тоа време тие го живееле својот нов „меден месец“ – без расправии и било што, што би им го расипало благословениот брак склучен во црква
