Бев да купам кафе. Пред мене беше еден човек, малку згрбавен, околу 70-годишен или барем така изгледаше.
Ја подаде раката полна со ситни пари и тивко рече: “Едно кафе.”
Продавачката се уби броејќи ги: “Од жолтите немате ли? Освен тоа 2 парички од овие не ви стигнуваат. ”
Човекот си ги прибира назад и тргна да си замине.
“Нели ви е срам? – и вреснав на продавачката – Јас ќе го платам кафето “.
Го поканив човекот на масичката, му го подадов кафето и седнав до него. Ми изгледаше многу вознемирен. Тој ми се заблагодари и ги истури од раката парричките пред мене.
Рече: “Земете ги. Господ нека ви дава здравје и секогаш да имате да давате! ”
Сакав да му кажам дека и последните пари да ги имам – пак ќе ги дадам, но замолчев, кога ме погледнаа топлите негови очи и уште пред да прашам што и да било, тој почна да раскажува:
“Клошар сум. Не ми е срам. Не сакав да ја излажам продавачката. Не бев преброил правилно. Не секогаш сум бил клошар. Бев пијанист. Многу патував. Имав сè. Имав пари. Никогаш не ми беше на мисла дека ќе остарам, дека мојот живот ќе се преврти. Настрадав при сообраќајка. Веќе не можев да свирам и животот ми тргна назад. Зедов пензија за болеста, па работев каде што можам. Семејство и деца немам. Сега сум со мала пензија. Таа никогаш за ништо не ми стигнува.
Многу ги сакам животните и еден ден до една канта за ѓубре стоеше едно гладно куче. Не беше од соседството. Го погледнав, се зачудив што да му дадам. Пари немав да му купам храна. Без да се срамам почнав да барам низ кантата за ѓубре, да му побарам нешто за јадење. Најдов еден леб. Толку ми беше срам од луѓето, но погледот на гладен пес, во мене, ме освести. Го извадив лебот, зедов една кришка и му дадов. Почнав да му кршам, за да јаде. Паднаа неколку трошки на земјата и веднаш долетаа гладни гулаби. Почнав да ги хранам и нив. Одеднаш сфатив колку ми е убаво на срцето и колку сум среќен што сепак успеав да ги нахранам.
Другото утро кучето седеше до кантата и гледаше кон мојата куќа. Но, јас бев подготвен. Носев леб потопен во манџа од дома. Нешто во моето срце се преврте. Почнав да ги забележувам сите гладни животни во соседството. Пред тоа ги игнорирав, без да размислувам. Решив дека нема ништо лошо да барам во кантите храна. Решив дека во името на животните не ме е срам. Така почнаа да ми минуваат деновите.
Утрово излегував, да набавам храна од кантите и бев да ги хранам животните. Верниот чувар до корпата за ѓубре, оној првиот што го нахранив го земав кај мене дома. Тој ме научи дека животот не завршува со губењето на парите. Така станав клошар. Освен храна, собирам и весници, кутии и се што ќе најдам повредно. Единствена заработувачка ми е мојата мала пензија од која живееме јас и мојот верен другар”
Насмевка го осветли неговото лице, насмевка искрена и топла, таква каква што не сум видела во ниеден богат човек. Очите ми се наполнија со солзи.
“Вие штотуку ми предадовте лекција од животот, господине! Ви благодарам! Нека кафето е од мене за ваше здравје! “- реков.
А тој одговори: “Благодарам што ме ислуша госпоѓо! Ви благодарам за кафето и знајте – Животот е чудо! Вреди да се живее! “
