Ова се случи во 1991 година. Во домот на Тамара, жена во своите седумдесетти, работите воопшто не биле добри. Таа им чита на своите деца; Синот постојано и викал, снаата не помагала со ништо…




Дури и нејзините внуци ја нарекуваа смешни имиња и ја исмејуваа. Чувствуваше дека никому не му треба и нема каде да оди. Нејзините први мисли беа ужасни и таа целосно очајуваше. Ѓаволот всадил лоши мисли во жената и таа отишла во блиското езеро, решена да се збогува со овој живот.




Таа седна на клупа и почна да липа. Еден старец седна до неа. Однадвор беше многу убав, со сива брада, љубезно лице. Без да ја праша, тој ѝ рече сосема строго:




– Ќе се удавиш? Дали го измисливте тоа? Знаеш ли колку е страшно таму? Тоа е илјада пати потешко од вашиот сегашен живот!




Завладеа целосна тишина. Старицата молчеше и едвај липаше… Старецот ја погледна со очи полни љубов. И додаде:
– Зошто не се молите? Не одиш ни во црква!




Старицата се изненадила што знаел за тоа. Потоа низ солзи рече:
– Никој не ме научи да се молам… И никогаш не разбрав зошто морав да одам во црква & Никој никогаш не ми кажа за тоа…
– И велиш дека веројатно немаш гревови?




– И какви гревови можам да имам? Никогаш не сум направил ништо погрешно…
И тука старецот почна да набројува се што направила од нејзината младост до денес.




Очигледно, помисли таа, ова е необичен старец, нешто чудно се случува. Таа беше згрозена. Таа само го праша:
– И како да се молам?
Старецот одговорил:
– Дојдете овде за една недела и ќе ги имате сите молитви! Сега оди во црква!




Старицата праша:
– Како се викаш?
Одговорот не беше помалку изненадувачки:
– Ме вика Никола…




Во тој момент, старицата си ги избриша солзите со марамче и само сакаше да го праша што значи „ме викаат Никола“ кога погледна наоколу и не виде никој. Се чинеше дека старецот испарил во воздух…




Потоа старицата отиде во храмот. Палела свеќи, ги прашувала жените како да се крстат и кому да ги каже своите гревови. Што се случило помеѓу тој ден и следната недела, за жал, не е познато.




По една недела таа сепак реши да дојде на истото место на барање на старецот. Пристигнувајќи до езерото, видела жена на клупа. Таа седна до неа и почна да зборува.




Жената се викаше Екатерина, таа беше православна и знаеше многу за верата. Тие разговараа долго време и одеднаш Тамара се пожали на својот живот, а Катја рече дека треба да се молиме на Бога и сè ќе успее со негова помош. Во чантата на Катја беше нејзиниот личен молитвеник, кој реши да и го подари на старицата.




Старицата се зачуди и рече:
– дали си ангел Како може да се случи ова? Како знаеш дека ми требаат молитви?




И потоа раскажа сè што и се случило една недела порано.
Екатерина, се разбира, сфати дека тоа е Божја Промисла, бидејќи никогаш не носеше молитвеник со себе, но наутро поради некоја причина го стави во торбата.




Тамара и беше многу благодарна. Тие разговараа долго време. Па дури и во иднина тие заедно го посетија храмот.
И откако стигна дома и го отвори молитвеникот, во него најде белег со ликот на истиот старец. Тој беше Свети Николај Чудотворец.



