Неодамна бев сведок на една многу непријатна случка која длабоко ме потресе. Живеам во соседството на една постара жена. Тетка Мима е пријатна, добредојдена, љубезна, одговорна. Воопшто не личи на мрачните баби кои седат на клупите пред влезот и по цел ден разговараат за озборувања.
За жал, старицата е осамена бидејќи нејзиниот син подолго време живее во странство. Од соседите знаев дека одвреме навреме и праќа пари на старата мајка. Пред неколку дена со девојка ми пазаревме во маалската продавница каде бев сведок на одвратна сцена.
Мојата постара соседка застана со растреперени раце пред продавачот и со солзи го молеше да и даде леб на вересија. Го слушнав нејзиното ветување дека ќе си го плати долгот штом ја добие пензијата. Наместо да покаже сочувство, човекот грубо одбил и ја избркал од продавницата.
Пред да ја тресне вратата зад неа, продавачот рекол дека е подобро да побара помош од нејзиниот син отколку да моли од непознати. Боже! Останав без зборови пред нечовечката злоба што ми се излеа пред очи. Старицата не сакала ниту алкохол, ниту цигари, туку леб!
Се разбира, не се штедев на моето мислење и јасно му ставив до знаење на расипанот што мислам за него. Подоцна ја однесов тетка Мима во друга продавница и и купив се што и требаше. Трогната од гестот, ми кажа дека нејзиниот син долго време не размислувал за неа. Не ја бара, не и се јавува, не и праќа пари.
Месецов сосетката си ги земала лековите, платила повеќе струја и вода, и пензијата ја снемало. Ќе те поштедам од другите неволји на тетка Мима.
Сето ова го пишувам за да ве замолам да не ги затворате очите пред болката на старите луѓе. Ако видиш осамен старец, купи му леб. Тоа не ви е ништо, но за нив е многу.