Седев во паркот и чекав децата да си играат, а потоа таа ми пријде …
Имаше совршена фигура, ниту грам вишок. Дотерана коса, нокти, убаво средена, мирисаше некако женствено. Гледав со воодушевување како мирно разговара со својата ќерка, трпеливо и објаснувајќи ѝ како да се грижи за себе …
Не можев да го тргнам погледот од неа. Имам триесет и пет години, неколку килограми вишок тежина, излупен лак, коса врзана во лабава коњска опашка. Не се шминкав, и не можам да се сетам дали се истуширав утрово … Јас внимавам на две мои деца, две момчиња кои за малку ќе се искачеа до врвот на дрвото во паркот . Немам сила да им кажам “Слезете!’Ќе се повредите – внимавајте!” Како и да е, не би ме слушале. Се чувствувам беспомошно, исцрпено, уморно …
Мојот поглед несвесно се движи кон неа. „Боже, зошто не можам да бидам толку мирна мајка – мајка која не прави бучава, која не е пискава и која држи се под контрола“, мислам очајно … И тогаш се свртува и ме „фаќа“ дека ја гледам.
Збунета, како дете, почнувам да пелтечам: “Извини, само си помислив – секоја чест на тебе! Ти си толку мирна и негувана, за разлика од мене дека мајчинството ме претвори во некого што не го познавам” – и велам како од топ.
Се насмевна и седна до мене на клупата. Таа воздивнува, гледајќи во девојката која мирно се лула …
“Дали се тоа твоите две момчиња? Колку години имаат?”
“Да, тоа се моите момчиња. Имаат 6 и 8 години!”
„Значи, имавте околу 27 години кога ги родивте?
„Да“, реков збунето.
“Гледаш, јас ја родив мојата Сара кога имав 37 години! Моето прво дете! Сега имам 41 година, а мојот сопруг има 50 години! Немам повеќе деца и никогаш нема да ги добијам, бидејќи веќе не можам да раѓам повеќе, а ниту мојот сопруг не сака! “Сара е осудена да биде единствено дете. Ќе се очекува од неа: да биде син и ќерка, да учи добро и да биде спортист, да слуша и добро да јаде! Толку мало дете и толку исполнето со очекувања. Мојата золва не сакаше да се омажи, ниту мојот брат, па Сара нема да има сестри и браќа ниту од тетка, ни од вујко.
Мојот сопруг е во тие години кога неговите пријатели веќе имаат внуци со кои повремено се гледаат и си играат. Сара е премногу за него: таа е премногу бучна, таа е премногу весела, таа е премногу жива … Точно понекогаш имам чувство дека му пречи.
Факт е дека се чувствувам промашено. Толку многу ја сакав Сара, и сега сфатив дека и направив голема неправда.
Бев во врска со сопругот долго време. Ја одложивме венчавката и раѓањето деца поради колеџ, потоа работа, потоа кариера … Така, нејзиното раѓање го чекаше мојот 37 роденден!
Се испостави дека ја поминав младоста, најдобрите денови, заработувајќи пари, што на крајот нема да ги однесам „на другиот свет“. И најважното нешто во животот, го ставив на чекање.
Детето треба да има млади родители. Татко кој може да го крене без да каже како го боли ‘рбетот или нешто слично. Мајка која може да трча по него, која има сила и нерви. И кога детето има два очигледно постари родители, честопати се срами.
Мојот најголем страв е дека на крајот мојата Сара ќе остане сама и дека нема да бидеме таму кога ќе дипломира или кога ќе се омажи. Дека нема да доживееме да ја видиме таа година.
Да, затоа жалам што чекав толку долго за да ја родам … “, ми рече таа со тажен глас.
Седевме некое време и разговаравме. Кога видов дека е доцна, ги „избркав“ моите момчиња дома. Но од глава, една изрека не ми излезе од глава: „Внимавај кому му завидуваш“ …
Извор: stil.kurir.rs
