Си била еднаш една сиромашна жена која имала едно дете кое многу го сакала и ѝ било единствената утеха за нивната сиромаштија.
Меѓутоа, била ужасно љубоморна на богатите и често си зборувала на себе, како најмногу би сакала да има злато, пари и богатство за да биде најсреќна.
Една ноќ во сон и се појавил еден богат човек кои и рекол дека дошол за да и ја исполни желбата – ќе ја однесе до просторија преполна со богатства од кои може да земе сè што ќе посака, но не смее да го заборави она кое и е најмило.
Опиена од желбата да земе што е можно повеќе, со часови останала во собата собирајќи се што ќе види и сè што може да понесе со себе.
Кога веќе не можела ништо да понесе, побарала да ја пуштат. Човекот и рекол да се сврти и уште еднаш да погледне дали земала сè, случајно да не заборавила нешто, тоа што и е најмило.
Гледајќи во богатството кое го понела со себе, рекла дека сè што посакувала, земала со себе.
Среќна, излегла од просторијата, а големата врата се затворила.
Кога пристигнала дома сфатила дека го заборавила своето дете.
Во тој момент, очајно плачејќи по своето дете се разбудила од сонот и го здогледала своето најмило до неа.
Силно го прегрнала и очите ѝ се исполниле со солзи радосници.
Кога во животот ќе помислите: „Зошто немам повеќе…“, сетете се на оваа приказна.
