За 5 минути ќе биде 16 часот. Дваесет деца, сите од III-2 оделение, беа многу возбудени, немирни, бучни тоа попладне. Во 16 часот, еден наставник по религија влегол во училницата за да го започне најавениот пишан тест за верски студии. Оние што ќе го поминат ќе одат во Светата Причест.
Имаше момент на општа тишина и сите деца со нетрпение ги чекаа прашања.
Прашање 1: “Кој е Бог?” наставникот започна да диктира.
Прашање 2: “Како знаете дека Бог постои ако никој не го видел?”
По околу дваесет минути, сите деца ги дадоа одговорите на наставниците. Наставникот ги читаше еден по еден. Првите 19 беа повеќе или помалку повторување на она што наставникот по вера ги научи на час: „Бог е наш Татко, Тој ги создаде небото и земјата, морето и сè што постои“. Сите одговори беа многу слични и сите „заслужија“ да одат во Причест.
Тогаш наставникот го прозва Лука, мало, многу живо русоскосо момче. Таа го замоли да дојде до неговто биро и да му го предаде тестот и да побара од него да ги прочита гласно неговите одговори, пред сите.
Лука, од страв да не се засрами пред целиот час и да не оди во Причест, почна да плаче. Но, учителот го охрабри, и тој почна да чита, велејќи:
„Бог е како шеќер, што мајка ми го раствара во мојотата чаша млеко секое утро. Не гледам шеќер во чашата, но ако мајка ми случајно заборави да го вметне, веднаш чувствувам недостаток. Ете, така е и Бог, иако не Го гледаме. Ако го снема, нашите животи се горчливи, без вкус “.
Голем аплауз одекна во училницата, а наставникот му се заблагодари на Лука за оригиналниот, едноставен и толку вистински одговор. Потоа додаде: „Гледате, деца, она што нè прави да бидеме мудри е да не знаеме многу работи, туку да бидеме убедени дека Бог е дел од нашите животи“.
„Да не заборавиме да го додадеме овој шеќер во нашите животи!“
