„Земете ми ги само овие три лекови, другите се скапи, не се за мене.




И земи ми пет леба, оти оваа недела не сум се запишал во продавница“, рече старецот и ми ја даде книшката со рецепти и 1.400 денари.




Ние разговаравме. И ги сметавме сметките за пензионирање за опстанок. Еден леб има 14 кришки. Пет дневно за кучето и 6 за човекот. И пет леба се доволни за неделата.




Пензијата е 10 илјади. Откако плати струја, вода, телефон, телевизија и лекови, му остануваат уште 3000 денари. Околу 100 денари дневно, се е пресметано до последен денар.




Инаку не е доволно. Минатиот месец мораше да купи витамини за кокошките (има шест кокошки и еден петел) а последната недела запишуваше работи во продавницата.




Осаменоста му тежеше повеќе отколку сиромаштијата. Во селото нема луѓе, за десет години се погребани повеќе од 50 луѓе, а не се родило ниту едно дете. Бидејќи бабите не раѓаат, само на гробишта палат свеќи, а млади нема.




Најмногу сака да разговара за политика, пцуе секого и има своја пцовка „Да им е** мајката на сите, сакам еден од овие дебели типови да дојде да живее со мене еден месец, што јадам јас, јаде и тој и полека да го гледам како умира.




Не заработија 100 денари со работа, туку само со крадење, затоа децаат бегаат од тук и останавме сами на старост, затоа што нашата држава ја водат алчни и прости идиоти кои го откорнуваат народот и мислат само од себе. А младите не поднесуваат да бидат откорнати и бегаат“




За неколку години ќе го нема, и селото ќе го нема, и споменот за нив ќе го нема.