Што не направија! Ни шетаат по дома, особено кога сме на терен или кога ќе стигне платата. Ги праќаат децата да фрлат кокошка или патка во нашиот двор, а јас веќе знам дека ќе умре за ден-два. Многупати во бунарот наоѓавме мртва птица или некое друго животно, напишала жената.
Секојдневно на Интернет можеме да прочитаме многу искуства на луѓе на кои им помогнале светците и молитвите да се излечат од тешки болести. Во манастирот Лепавина е најдено едно неверојатно сведоштво, снимено во 1995 година.
„Почнавме да доаѓаме во манастирот Лепавина пред пет-шест години. Нашата постара ќерка постојано беше во болници поради гушење и силна кашлица.
Со неа ги посетивме сите болници во Загреб, Ребро, Воената болница, детската болница во Сребренјак и пак се случи истото. Доаѓаше и остануваше еден месец и пак излегуваше со треска и кашлица. После почнаа да ја болат и отекуваат нозете, не можеше да стане од креветот, затоа имаше многу проблеми со училиштето…
И кога почнавме да ја носиме во манастирот на молитва, повеќе не и требаа лекови. И користеше најсилни дроги. Кога ќе испиеше едно, цел ден не можеше да излезе од дома, само спиеше и лежеше.
Нашиот доктор пред половина година ја праша како успеала да се ослободи од лековите. Зашто, тој знаеше за сите тие силни хартии и рецепти што таа ги добиваше во болниците.
Во почетокот не одевме редовно во црква. Јас и мојот сопруг работевме, изградивме куќа… Повремено одевме на миса. Но подоцна кога се уверивме дека некој може да им наштети на другите стана критично и одевме почесто.Додека течеше лекувањето кај нас дојде една старица од соседството и рече дека ќе биде уште полошо.
Јас и реков: Нека биде како Бог даде, ние ќе одиме во црква. Подоцна во нејзината куќа се вселиле некои нејзини роднини, маж и жена со деца, но се остана исто, дури и полошо.
Што се не тие правеа! Ни шетаа по дома, особено кога бевме на поле или кога ќе стигнеше платата. Ги праќаа децата да фрлат кокошка или патка во нашиот двор, а јас веќе знаев дека ќе умре за ден-два. Многупати во бунарот наоѓавме мртва птица или некое друго животно.
Чувавме кози, сите умреа. Често наоѓаме обични пластични кеси, но секогаш со еден агол отсечен, или трева поставена од двете страни на патот до нашата куќа или некои стапчиња во дворот и на патот …
Не знам што значи сето тоа, но факт е дека тогаш чувствуваме одреден замор. Ова особено се прави во пресрет на црковните празници, Велигден, Духовден, Сите Светии… претпоставувам за да не се подготвуваме за црква, за да не се концентрираме на молитвата.
Инаку се молиме многу, понекогаш и по два часа дневно. И кога сакавме да ја крстиме нашата најмлада ќерка, беше ужас, и ни се закануваа со смрт, не смеевме повеќе да се јавиме на телефон.
Сепак, најлошо е кога ќе сфатиш дека и децата се користат за такви работи. Тоа и некои свештеници го откриле дека има и родители кои ги користат своите деца за таа цел.
Еднаш, додека нашата најмлада ќерка сè уште беше во инвалидска количка, нивните деца истурија вода, а момчето постојано викаше: Ќе умре! Тие ги гледаа своите деца зад аголот што прават, и јас го гледав сето тоа, но што да правам?!
Е сега, не знам дали се појаки тиа кога со децата го прават тоа или тоа на децата не смее да им се врати, па се послободни. Во суштина, почнав да се повлекувам во куќата пред нив. Едноставно бев исплашена. Веќе размислувавме да се преселиме, но мислам дека денес е секаде исто.
Кога ќе одевме во манастирот и ќе се вратевме, едно време е добро. Најпрво со осветена вода од манастирот Лепавина прскавме сè: околу куќата, просторијата, собите, по патот… А мирот е се додека имаме осветена вода од манастирскиот извор, штом ни снемаше од него беше готово.
Со сигурност можам да кажам дека немаше да ни биде добро да не почневме да доаѓаме на молитвите пред чудотворната икона. Еве, нашиот син, исто како и нашата постара ќерка, тешко се разболе кога тргна на училиште.
Додека бевме во куќата, тој најде мртво животно во дворот и го допре со раце. Тој доби заразна болест и заврши во болница. Тогаш ние, лекарите не ни знаеја, му дававме да пие осветена вода од манастирот. Секој ден му носевме, а тој едвај чекаше и ја пиеше, само што побрзо да излезе од болница.
Го избањав во када со таа вода и го помазав со маслото што го освети отец Гаврило. И додека го помазав, му избија сите мозолчиња. Од тоа масло сето тоа излезе од него. Добро беше после тоа. Затоа имаше проблеми со нозете, исто како и нашата ќерка. Почна да го боли, а тој одеднаш се онесвести. Пред тоа трчаше, беше жив и оттогаш едвај оди, едвај оди на училиште.
Во прво одделение повеќе беше во кревет отколку во училиште. Повторно доаѓавме почесто во манастирот, а состојбата се подобри, на него се гледа дека сега е многу подобро. И нашата ќерка ја чувствува благодатната моќ на маслото што беше осветено во манастирот. Кога ќе ја помазам со тоа масло, таа се опушта и лежи мирна, а некое друго, иако исто така е благословено, не сака да го прифати на себе.
Божјата милост е голема, во тоа сме се увериле сто пати. Што ни се случи, на пример, пред години, дури и пред да одиме често во црква. Се вративме дома околу десет часот навечер, целото семејство во тоа време беше таму. На тој пат има две големи кривини и само што влеговме во едната, широк камион со приколка претекна трактор. Маж ми почнал да кочи, но во тој момент откажала сопирачката.
Невозможно е камион, трактор и автомобил да поминат по таа ширина на патот, но ние поминавме. Никогаш нема да ни биде јасно, дали можеби сме поминале покрај ендекот или над него, веќе не знаеме ни каква беше кривината, но ги поминавме и останавме живи.
Многу ни помага молитвата, и нашата на семејтвото од куќата и од отец Гаврил во манастирот. Дома ја имаме и иконата на Мајката Божја од Лепавина. Едноставно, кога ја гледаме понекогаш гледаме дека е тажна. Дали тоа е поради тоа што направивме нешто погрешно или поради нешто друго, не знам.
Но, ја гледаме и Нејзината насмевка, и Нејзината убавина, сето тоа можеме да го видиме… Ја научив ќерка ми, секое утро и ја носам иконата да ја бакне. И откако го правам тоа, видов дека таа ми е се поубава“.
