Работам како акушерка скоро триесет години.
Секојдневно ја земам малата искра, полна со многу жед за живот, која блескаше од безгранична радост во очите на секоја од мајките кои ги родиле своите деца. Тешко е да се измерат степените на доживеана радост.
Изминатите години ја создадоа во мене точната големина на степенот на светлина што се роди од радоста на пречекот на вашето дете.
Тоа е само моја мерка. Таа е како лебдечки зрак на силна, многу силна светлина! Научив непогрешливо да ја препознавам оваа големина. Ме фаќа морници кога гледам поинакви очи на родилката како го трга погледот од детето и со очекување дека наскоро ќе го напушти родилиштето и ќе го остави тука.
Во таков момент се згрозувам кога гледам такви очи, неспособни да испратат зраци, се затвораат, се оттргнуваат од нервоза, а јас, откако го земав малиот нов живот, сум подготвен никогаш повеќе да не им го дадам.
Ги примам и оние бебиња кои не одат со мајките, туку остануваат тука. И оттука одат во разните сиропиталишта. Какви сираци се овие мали невини души! И тие се создадени од мајка и татко. Несакана. Пред такви деца најлудо им чука срцето на мајката, го кревам притисокот!…
Одам во детското одделение. Се сеќавам дека беше време да ги посвојам близнаците – момче и девојче. Не можат да ги разделат, а посвоителите не посочиле дека можат да земат две деца. Ако овие не се сложат, можеби следните ќе се сложат! Во грлото ми се формира грутка од глетката на децата кои кротко спијат во оваа соба со непозната судбина.
Со најголема болка ги испраќам во згрижувачки домови, а само јас знам како дошле на овој свет и ме боли да размислувам што ги чека.
Го чекам утрото во мисли. Онаа, младата жена што ја добив синоќа, лесно се породи и сега е среќна. Таа им ја соопшти веста на своите роднини.
Утрово ќе дојдат – посвоителите. Аплицираат со години. Сега им е редот. Одлучувам да ги чекам и да разговарам со нив.
Мојата должност е одамна минато, но одлучувам да останам и да ги чекам.
Ги среќавам во рецепција. Ја видов само жената.
– Има две деца – близнаци – велам едноставно и кратко. Жената го погледна својот сопруг молбено и со надеж.
„Се согласуваме да ги земеме и двајцата“, едноставно одговорил сопругот.
За неколку дена морале да ги чекаат пополнетите документи. Одеднаш поверував на овој пар. Ги очекував во назначениот ден и време. Да не бев на работа тој ден, сепак ќе дојдам во болница и ќе видам се со свои очи.
Поинаку нема да имам мир.
Станав рано, не сакав и не можев да размислувам за ништо друго – само се запрашав. Нема да се поколебаат? Дали ќе дојдат, или се предомислиле и одбиле. Влегувам во болница и одам кај близнаците.
Тие беа нахранети и спиени со стегнати тупаници. Тоа не ме задржа. Отидов на излезот. И ги видов. Дојдоа со букети, торти, огромни пакувања – една сина и една розова. Едвај се поздравивме со возбуда, блескајќи од радост. Тие – новопечените мама и тато, треперејќи го зедоа едното од децата.
И двајцата плачеа! Од очекувањето наталожено низ годините, од нивниот исполнет сон, од нивната двојна радост. Ги гледав, а тие, кутрите, не знаеја ниту да ги галат, како да уживаат во нив. Само ги погледнаа и светнаа, а солзите им течеа од радост и возбуда!
Не можам да издржам овде, а солзите ми паѓаат.
Не ги задржувам и бликаат уште повеќе. Покрај мене поминуваат колеги во бели мантили. Тие разбираат за што сум толку возбуден. Ако плачам, тогаш застанав на врвот на мојата вера – солстициумот…
Моите образи се чувствуваат влажни. Навистина ја преживувам вчерашната радост. Ја наведнувам главата, го гледам комплетот и низ солзи се насмевнувам – претерав со волната во жолта боја. Во него пулсираат сончеви кругови.
– Еве го мојот одмор! – Размислувам и ги ставам комплетот и сноповите волна во корпата.
Потоа долго време не можам да заспијам покрај моите долго заспани внуци.
Ќе имам ли сила да ја преживеам секоја надеж?!…
